Βέμπερν, Άντον φον-

(Anton von Webern, Βιέννη 1883 – Σάλτσμπουργκ 1945). Αυστριακός συνθέτης. Σπούδασε μουσικολογία με τον Γκουίντο Άντλερ στην Ακαδημία της Βιέννης, απ’ όπου και πήρε το σχετικό δίπλωμα. To 1902 στάθηκε το κρισιμότερο έτος της ζωής του, καθώς γνωρίστηκε με τον Άρνολντ Σένμπεργκ του οποίου έγινε, μαζί με τον Άλμπαν Μπεργκ, ο πιο ένθερμος μαθητής. Το 1908 άρχισε τη δραστηριότητά του ως διευθυντής ορχήστρας, που συνέχισε στη Βιέννη και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Με την άνοδο του ναζισμού αρνήθηκε να μεταναστεύσει, αλλά αποτραβήχτηκε τελείως από τη μουσική ζωή. Για λίγο ασχολήθηκε με τη διδασκαλία, γρήγορα όμως αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη σύνθεση. Ο B., που άρχισε τη σταδιοδρομία του συνθέτη ως ένθερμος οπαδός του δωδεκαφωνικού συστήματος, προχώρησε πολύ μακρύτερα από τον δάσκαλό του Σένμπεργκ, και σήμερα θεωρείται δίκαια πατέρας της μουσικής πρωτοπορίας και του λεγόμενου σειραϊκού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο τα διάφορα επιμέρους στοιχεία που απαρτίζουν ένα μουσικό έργο (ρυθμική διάρθρωση, δυναμική, τονικό ύψος, μουσική φόρμα κλπ.) είναι από πριν καθορισμένα με μαθηματική ακρίβεια. Η στενή του προσήλωση στιςαρχές τόσο της δωδεκάφθογγης όσο και της σειραϊκής τεχνικής, τον οδήγησαν να δημιουργήσει έργα εξαιρετικά μικρής διάρκειας αλλά και, ταυτόχρονα, έσχατης συμπύκνωσης, σωστούς μουσικούς μικρόκοσμους που προβάλλονται ως καρποί ενός ολόκληρου μουσικού πολιτισμού και μιας ηρωικής πνευματικής προσπάθειας. Μεταξύ των έργων του αναφέρονται η Πασακάλια, έργο 1 (Passacaglia, op. 1, 1908), πολυάριθμα τραγούδια (Lieder)πάνω σε στίχους Γκεόργκε, Ρίλκε και Τρακλ, τα Πέντε κομμάτια για κουαρτέτο εγχόρδων, έργο 5 (1909), τα Πέντε κομμάτια για ορχήστρα, έργο 6 (1910), η Συμφωνία,έργο 21 (1928), το Κοντσέρτο, έργο 24 (1934), οι Παραλλαγές, έργο 27 (1936), το Κουαρτέτοεγχόρδων, έργο 28 (1938), η Καντάτα Ι, έργο 29 (1939), η Καντάτα ΙΙ, έργο 31 (1942) κ.ά.